کتاب یادداشت های فارنهایت 451 ، نوشته فرانسوآ تروفو - وبلاگ ماریانا

کتاب یادداشت های فارنهایت 451 ، نوشته فرانسوآ تروفو

به گزارش وبلاگ ماریانا، این کتاب از 3 مقاله تشکیل شده: من خوشبخت ترین مرد روی زمینم - یادداشت های فارنهایت 451 و از کتاب رهایی نداریم.

فرانسوا تروفو از پیشروان جریان موج نوی فرانسه محسوب می شد. اولین اثر سینمایی وی فیلم چهارصد ضربه، در زمرهٔ شاهکارهای سینمای جهان قرار گرفته است.

چهارصد ضربه - به پیانیست شلیک کن - ژول و ژیم - فارنهایت 451- پری دریایی می سی سی پی - داستان آدل ه - اتاق سبز - آخرین مترو از جمله فیلم های فراموش نشدنی او هستند.

… به خاطر این من خوشبخت ترین مرد روی زمینم؛ چون رؤیا هایم را به صورت واقعیت درمی آورم و تازه برای این کار پول هم می گیرم! من یک کارگردان فیلم هستم.

فیلم ساختن یعنی بهتر کردن واقعیت و ترتیب دادن واقعیت مطابق دلخواه خویش. فیلم ساختن یعنی ادامه دادن بازی های بچگی، یعنی ساختن چیزی که هم یک اسباب بازی تازه است و هم ظرفی است که در آن مثل یک گلدان گل آدم می تواند افکار موقت یا دائمی خودش را به صورت یک دسته گل مرتب کند.

برخی فیلم ها شاید فیلم هایی هستند که ما در آن ها پیروز شویم عمد و یا به طور غیرعمد، افکارمان را درباره زندگی و درباره سینما بیان کنیم. وقتی که فیلمی را می سازیم چه امیدی داریم؟ من با ژان رنوآر فیلمساز فرانسوی) کاملاً موافقم که می گوید: ماحصل کار این است که به سهم خود به هنر زمان مان یاری کوچکی بکنیم. کارگردانی فیلم یعنی تصمیم گرفتن از سر صبح تا آخر شب، تصمیم گرفتن قبل از فیلمبرداری، ضمن فیلم برداری و بعد از فیلم برداری. این تصمیم ها هر چه در جریان فعالیت خلاقهی

فیلم سازی (یعنی از نوشتن سناریو تا کار روی میز مونتاژ) بیشتر بسط داشته باشد، فیلم جنبهی کنترل شده تر و معین تری خواهد داشت.

درباره این که محتوای فیلم چه باید باشد و اینکه فیلم باید صرفاً مردم را سرگرم کند و یا مسائل اجتماعی روز را به آن ها بیاموزد، بحث های زیادی شده است.

من از این بحث ها به شدت دوری می کنم. فکر می کنم هر فردی باید بتواند حرف خودش را بزند و فکر می کنم تمام فیلم ها مفیدند؛ خواه قالب پرداز (فرمالیستی) باشند یا رئالیستی، باروک (شیوه فاخر و مبالغه آمیز) باشند یا متعهد، غم انگیز باشند یا سبک مدرن باشند یا قدیمی، رنگی باشند یا سیاه وسفید، سی و پنج میلی متری باشند یا هشت میلی متری، هنرپیشه های معروف داشته باشند یا گمنام، پرمدعا باشند یا بی اعتنا… تنها نتیجه کار است که اهمیت دارد، که عبارت باشد از کار خوبی که فیلم ساز در حق خودش و در حق دیگران انجام می دهد.

پنجاه سال پیش یک دراماتیست گفته است: همه نوعی مجاز است، به جز نوع خسته نماینده. من با کمال میل این حرف را می پذیرم؛ به شرط اینکه اول مشخص کنیم چه چیز خسته نماینده است…. . و این کاری است محال.

خطری که موقع مصاحبه و تعریف از کارمان در کمین ماست، این است که بیفتیم در خط بیانات قاطع و فتوامانند که از توجیه و اعتذار هم بدتر است. آدم وقتی می گوید: سینما این است و چیزی جز این نیست. زیرکانه و تلویحاً می خواهد بگوید که من خیلی چیز سرم می گردد و دیگران ذره ای شعور ندارند. ما را تعصبات مان، حسادت های مان و خودداری مان از قبول دیگران تهدید می نماید و فکر می کنم کاری که باید بکنیم این است که با این تمایلات در وجود خودمان مبارزه کنیم. اگر منتقدان از ما بدگویی نمایند به آن ها اعلان جنگ می دهیم و می گوییم چیزی سرشان نمی گردد. اگر از ما تعریف نمایند باز از آن ها بدگویی می کنیم؛ چرا که از سایر فیلم سازان هم تعریف نموده اند!

در سال 1954 موقعی که من به عنوان دستیار روبرتو روسلینی کار در سینما را آغاز کردم، عموماً او را کارگردان تمام شد های می دانستند. منتقدان سینمایی سراسر جهان فیلم هایی را که او با همسرش، اینگرید برگمن، می ساخت به لجن می کشیدند. معلوم است که روسلینی از این اوضاع خیلی ناراحت بود، ولی یک روز خوب به یاد دارم که به من گفت: در تمام این احوال من فقط یک تسلی دارم و آن اینکه در سه سالهی اخیر آن پوزخند حسد را، که بعد از پیروزیت ژم، شهر بیدفاع یا بعد از این که اینگرید شریک زندگی من شد در چهره فیلمسازان ایتالیایی ظاهر شده بود، دیگر نمی بینم.

من این کلمات را فراموش ننموده ام ولی در آن موقع معنی آن ها را خوب درک نکردم. آدم وقتی که دیوانه سینماست تمام اعضای خانواده ای را که مشتاق است خود جزئی از آن باشد دوست می دارد و حتی یک لحظه هم به خاطرش نمی رسد که با خانواده اورسته ها و آگاممنون ها سروکار دارد!…